شخصیت یک سخنران چگونه باید باشد

شخصیت یک سخنران چگونه باید باشد ؟

مردم برای اینکه به گفته‎های یک سخنران گوش دهند در وهله‎ی اول، باید به او اعتماد کافی داشته باشند.

جلب اعتماد مخاطب با داشتن ویژگی‎های چون: درستی، صداقت، خرد، صمیمیت، مهربانی و خیرخواهی امکان‎پذیر است.

زمانی‎که شما این ویژگی‎ها را در خود پرورش دهید، شنوندگان شما را فردی محترم و تحسین برانگیز با سخنانی ارزشمند تلقی می‎کنند.

این مسئله نیازی به دلیل و برهان ندارد؛ شکی نیست که هرچه شنوندگان، این ویژگی‎ها را بیشتر در شما بیابند، سخنانتان با نفود و تأثیر بیشتری مورد توجه قرار خواهد گرفت.

پس اگر خواهان پیشرفت در امر سخنرانی هستید یا قصد دارید از این طریق به سمتی در دستگاه‎های اداری، تجاری یا علمی و… برسید، باید چنان زندگی کنید که مردم شما را با این صفات بشناسند.

گذشته از اینکه یک سخنران باید در نزد مردم به این صفات شناخته شود، هنگام سخنوری نیز باید به نحوی سخن بگوید که اگر او را به این صفات می‎شناسند، سخن او آن گمان‎‎ها را در اذهان تأیید کند و در لحظه سایرین، آن ویژگی‎ها را به‎یاد آورند و محبت و احترام او در دل‎ها بنشیند و اگر او را نمی‎شناسند، از کلامش به این عقاید و احساسات، درباره‎ی او بگرایند؛ وگرنه به سخنش گوش نمی‎دهند یا اگر بدهند از گوش فراتر نمی‎رود و به دل نمی‎نشیند.

سخنور باید آنچنان سخن بگوید که او را فردی درست و راستگو بدانند؛ همچنین او باید بدون غرض‎ورزی و خیرخواه مردم باشد.

مخاطبان زمانی‎که سخنران را درست، بدون غرض‌ و خیرخواه بدانند، قطعاً از روی میل و رغبت به سخنان او گوش فرا می‎دهند؛ زیرا بر این باورند که گوینده به نفع ایشان سخن می‌گوید و از شنیدن این سخنان سود خواهند برد.

به‎جز راستی، خیرخواهی و بی‎غرضی؛ کسب دانایی، خرد و هوشمندی نیز، باعث جلب احترام و اعتماد مخاطب می‎شود.

کلام یک سخنران باید پختگی و خرد خاصی را در خود داشته باشد، چیزی که به مرور زمان و از طریق تجربیات آگاهانه‎ زندگی بدست می‎آید.

سخنران باید همانند فردی اندیشمند، درباره‎ی وقایع و تجربیات زندگی خود و دیگران تفکر کند تا حقیقت و علت وقوع آنها را دریابد. سخنرانی که این ویژگی‎‎‎ را نداشته باشد و در کلامش آثار و نشانه‎های خرد و تجربه عیان نباشد، سخنانش مهمل و از روی سبکسری بیان خواهد شد.

پس باید برای تبدیل شدن به شخصیتی برجسته در سخنرانی، تمامی صفات مذکور را در خود پرورش دهید.

باید سخنان شما در نظرگاه دیگران معقول و سنجیده باشد.

شخصیت یک سخنران چگونه باید باشد

مخاطب در تمام طول سخنرانی باید حس کند که گوینده از روی فهم و بینشی عمیق سخن می‎گوید؛ دلیل و برهان می‎آورد؛ سند و مدرک بدست می‎دهد؛ اعتراضات را پیش‎بینی می‎کند و جواب می‌دهد. اگر جز این باشد سخنش محل اعتنا نخواهد بود و وقعی به آن نخواهد گذاشت، زیرا حاضران در سالن به‎خوبی آگاهند که ” تا راه‎دان نباشی کی راهبر شوی” و نیز همه می‎دانند که ” کوری عصاکش کور دیگر نتواند شد.”

تصور کنید در همایشی با موضوع ” اخلاق فردی در اجتماع” شرکت کرده‎اید؛ سخنران به محض شروع، با کلماتی رکیک و زننده، مکالمات دو راننده که در یک اتوبان تصادف کرده‎اند را بازگو می‎کند.

شاید شما همه روزه شاهد این اتفاق در جامعه باشید، امّا انتظار شما از سخنران محبوبتان این باشد که این موضوع را بیانی نرم‎تر و ملایم‎تر عنوان کند.
واقعیت این است که سخنرانی که با بی‌شرمی کلمات زننده را در حضور جمع بیان می‎کند، حاضران در سالن رنجیده خاطر می‎کند و دیدگاه افراد را نسبت به خود تغییر می‎دهد و حتی اگر سخنش درست و به حق نیز باشد، دیگران تمایلی ندارند که حرف‎های او را تأیید کنند.

سخنران باید فردی مهربان، با گذشت و کوچک‎دل، بزرگ‎منش، پرحوصله، کم‎شهوت با لحنی دلنشین باشد.

مخصوصاً شکسته‎نفسی و فروتنی در او به صورتی برجسته نمایان باشد. اگر فرد سخنور با کبر و غرور با مردم سخن بگوید و به خودپسندی و خودستائی بپردازد، عزت نفس مخاطب را می‎رنجاند و دیگران از او بیزار می‌شوند.
البته این موضوع، بدین معنا نیست که گوینده بی‎جهت خود را خوار و خفیف کند یا در هر جمله‎ای که بیان می‎کند نوعی احساس حقارت در آن نهفته باشد؛ برعکس یک سخنور باید ابهت، اقتدار و شکوه خاصی داشته باشد؛ امّا بدون خودستائی و جلوه‎گری.

شخصیت یک سخنران علاوه بر ابهت و بزرگ‎منشی، باید فروتنی و تواضع نیز به همراه داشته باشد؛ چرا که گاهی ممکن است، در حین سخنرانی اشتباهی سهوی مرتکب شود و تنها با داشتن فروتنی و خضوع است که می‎توان به اشتباه خود اقرار کرد و از شنوندگان پوزش طلبید.

به یاد داشته باشید اقرار به خطا، هرگز باعث کوچک شدن شما نمی‎شود، بلکه شما را در نزد حاضران در سالن بیش از پیش گرامی و ارجمند نشان خواهد داد.

هرگز نگذارید شنوندگان احساس کنند که آنها به بازی گرفته شده‎اند یا افرادی کم‏ارزش هستند؛ هرچه شنوندگان شما را مؤدب‎تر و جدی‎تر و در رعایت جانب ایشان و حفظ مصالح و منافع خودشان دلسوزتر بیابند، حسن ظن‎شان درباره‎ی شما بیشتر خواهد شد.

البته گاهی پیش می‎آید که در مواردی لازم است، سخنور باید نسبت به شنوندگان تندی و حرارت به‎خرج دهد و آنها را سرزنش و ملامت کند؛ امّا باید تمامی جوانب احتیاط را رعایت نمود و با موقعیت شناسی و نکته سنجی به این امر پرداخت وگرنه تمامی تلاش شما بیهوده خواهد بود و تنها رنجش خاطر مخاطب را فراهم آورده‎اید.

جهت مشاهده ویدئو نحوه شروع سخنرانی اینجا کلیک کنید